Onweerstaanbare drang volgens artikel 71 Strafwetboek

Onweerstaanbare drang...

een psychische staat waarin een individu, door een externe of interne kracht gedreven, handelt op een manier die hij of zij normaal niet zou doen. Een drang die zo overweldigend is dat het de vrije wil van het individu uitschakelt, waardoor de keuze tussen het al dan niet plegen van een delict praktisch onbestaande wordt.

De juridische context van artikel 71 Strafwetboek

Artikel 71 van het Strafwetboek bepaalt:

Er is geen misdrijf wanneer de beschuldigde of de beklaagde op het tijdstip van de feiten leed aan een geestesstoornis die zijn oordeelsvermogen of de controle over zijn daden heeft tenietgedaan, of wanneer hij gedwongen werd door een macht die hij niet heeft kunnen weerstaan.

Concreet stelt artikel 71 van het Strafwetboek dat daden voortvloeiend uit een onweerstaanbare drang niet als misdrijf worden beschouwd. In de juridische praktijk betekent dit dat het individu als niet verantwoordelijk wordt gezien voor zijn of haar daden onder dergelijke extreme omstandigheden. Dit principe geldt als een belangrijke schuldontheffingsgrond binnen het rechtssysteem.

Deze regelgeving is vooral relevant in situaties van ernstige geestesziekten of in extreme situaties waarbij een persoon wordt blootgesteld aan immense druk die hij of zij niet kan weerstaan.

In dergelijke gevallen erkent het recht dat de vrije wil van het individu dermate is aangetast dat van een bewuste of vrije keuze tot het plegen van een misdrijf niet gesproken kan worden.

Identificatie van onweerstaanbare drang

De herkenning van onweerstaanbare drang als verdediging in een strafzaak vereist nauwkeurige beoordeling en vaak de inzet van psychiatrische of psychologische expertise.

Het moet duidelijk aangetoond worden dat de betrokkene op dat moment geen controle had over zijn of haar handelingen. Dit vereist gedetailleerde medische rapporten en getuigenverklaringen.