Tafelschuimerij in België: wat u moet weten

Stel u voor: u geniet van een heerlijke maaltijd in een sfeervol restaurant. Terwijl de avond vordert, merkt u een gast aan een nabijgelegen tafel op die plots opstaat en haastig de zaak verlaat zonder te betalen.

Dit is een klassiek voorbeeld van tafelschuimerij, een handeling die niet alleen moreel verwerpelijk is, maar ook strafrechtelijke gevolgen kan hebben.

Tafelschuimerij of flessentrekkerij is de praktijk waarbij iemand doelbewust consumeert in een horecagelegenheid zonder de intentie of mogelijkheid om te betalen.

Het Belgisch Strafwetboek heeft specifieke bepalingen om deze vorm van bedrog aan te pakken, zoals vastgelegd in artikel 508bis.

Artikel 508bis van het Strafwetboek luidt als volgt:

Met gevangenisstraf van acht dagen tot drie maanden en met geldboete van tweehonderd [euro] tot vijftienhonderd [euro] of met een van die straffen alleen wordt gestraft hij die, wetende dat hij in de volstrekte onmogelijkheid verkeert om te betalen, zich in een daartoe bestemde inrichting dranken of spijzen laat opdienen, die hij daar geheel of gedeeltelijk verbruikt, zich logies doet geven in een reizigershotel of in een herberg, of een huurrijtuig huurt.

In geval van herhaling kunnen de straffen worden verdubbeld.

Wat zijn de sancties?

Zoals te lezen valt in artikel 508bis van het Strafwetboek kunnen personen die het misdrijf plegen gesanctioneerd worden met één van volgende straffen of met beide straffen:

• Een gevangenisstraf van acht dagen tot drie maanden
• Een geldboete van € 200,00 tot € 500,00 (te vermenigvuldigen met 8 opdeciemen)

Uitzondering

Er is één achterpoortje om als tafelschuimer te ontkomen aan een mogelijke sanctie.

Volgens artikel 17 van de Besluitwet betreffende de beteugeling van de dronkenschap van 14 november 1939, kan men niet gesanctioneerd worden voor flessentrekkerij wanneer alleen alcoholische dranken worden besteld.

Artikel 17 van de besluitwet van 14 november 1939 luidt als volgt:

Is in rechte niet ontvankelijk, de vordering tot betaling van dronkenmakende dranken die in drankgelegenheden, koffiehuizen, hotels, herbergen en welkdanige drankslijterijen ook verbruikt werden.

Deze bepaling is niet van toepassing op de vordering tot betaling van schuld aangegaan wegens logement of kostgeld in de hotels en herbergen en wegens de eetmalen welke tegelijk dranken en spijzen begrijpen.

Historische context

De oorsprong van deze regel dateert uit 1887, een tijd waarin het gebruikelijk was dat mensen consumpties in horecazaken op krediet kochten. Omdat dronkaards hun consumpties pas later hoefden te betalen, hadden zij vaak geen idee van hoeveel ze consumeerden en maakten zich minder zorgen over de kosten die hun alcoholgebruik met zich meebracht. Dit leidde tot een toename van overmatig alcoholgebruik en liet families vaak achter met aanzienlijke onbetaalde schulden.

Om deze problemen te bestrijden, besloot de regering dat uitbaters voortaan zelf verantwoordelijk zouden zijn voor de verkoop van alcohol op krediet. Het was aan de uitbaters om te bepalen wie zij vertrouwden om op krediet alcohol te laten kopen. Indien een klant niet betaalde, waren de uitbaters zelf verantwoordelijk en konden zij geen juridische stappen ondernemen om onbetaalde consumpties later te verhalen.

Deze regel is sinds de invoering nooit gewijzigd, waardoor personen die alleen alcohol bestellen in horecazaken en vervolgens vertrekken zonder te betalen, niet vervolgd kunnen worden voor tafelschuimerij.